Χρόνης Πάροικος

Ο Γιώργος και η πεταλούδα  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Ένας οραματιστής τού μέλλοντος προδομένος από τα όνειρά του, κι όμως δικαιωμένος.  Ο Γιώργος και η πεταλούδα  Τον έλεγαν Γιώργο και δεν θύμιζε σε τίποτα μια πεταλούδα. Φωνή τραχιά, στριγγλή και κυματιστή που "έσπαγε", παγιδευμένη σε μια αιώνια εφηβεία, όπως και τα όνειρά του. Πρόσωπο αδύνατο, σκαμμένο από τα στίγματα τής ήβης, συχνά μ' ένα τσιγάρο στα χείλη του, και βλέμμα ονειροπόλο. Βάδιζε κι έκανε όνειρα καθώς κουβαλούσε τα βαριά σίδερα στο σιδεράδικο τού πατέρα του, αποκομμένος από κάθε δυνατότητα ανώτερης μόρφωσης σε μια σκληρή βιοπάλη. Όμως τα όνειρα δεν φυλακίζονται, κι εκείνος έβρισκε καταφύγιο σ' αυτά, προσμένοντας μια μελλοντική ανατροπή τής μουντής πραγματικότητας τού "τώρα". Διανύοντας το τέλος τής εφηβείας του, δραπέτευε συχνά σε κάποιο σινεμαδάκι, από τα πολλά που υπήρχαν τότε, στα μέσα τής δεκαετίας τού 1970, με τις εντυπωσιακές (για τη

Θα μπορούσε...  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Μια ετοιμοθάνατη αναπολεί το πώς θα μπορούσε να ήταν η στιγμή τού θανάτου της.  Θα μπορούσε...  Θα μπορούσε αυτή η μέρα τού θανάτου μου να ήταν μια σύναξη αγάπης · συγκέντρωση συγκίνησης και αποχαιρετισμού ενός αγαπημένου προσώπου που φεύγει. Θα μπορούσα να είμαι μία αγαπημένη ηλικιωμένη μητέρα, περιστοιχισμένη από τα παιδιά και τα εγγόνια μου στις τελευταίες της στιγμές. Θα μπορούσα να τα καμαρώνω και να αναπολώ με νοσταλγία την παιδική τους ηλικία, τα παιχνίδια μας και τα νάζια τους, τις χαρές τους και τις δυσκολίες τής εφηβείας τους. Θα μπορούσα να αναπολώ τις επιτυχίες τους, το γάμο και τις ευτυχισμένες στιγμές που πέρασα κοντά τους. Θα μπορούσε να ήταν εδώ πλάι μου ο σύντροφος τής ζωής μου, και να μου κρατάει τρυφερά το χέρι αποχαιρετώντας με, με ένα κρυφό δάκρυ, και να αναπολεί μία μακρά ζωή αγάπης και στοργής στο πλάι μου, κι εγώ να του αφιερώνω τις τελευταίες μου ματιές αγάπης. Θα μ

Έξοδος  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Ένας πλανήτης που κατοικείται από μηχανές, δέχεται επίσκεψη...  Έξοδος  Ελάτε νεαροί!   Συνδεθείτε!   Συνδεθείτε για να μάθετε, και καταγράψτε την ιστορία!   Την ένδοξη ιστορία τής Απελευθέρωσης, την ιστορία τών δύο φυλών μας!   Διαφυλάξτε τη για τις επερχόμενες γενεές, για να γνωρίζουν στους αιώνες πώς βρέθηκαν εδώ, και ν’ αποδίδουν αιώνια τιμή στον Απελευθερωτή μας, και στο Συνεργάτη του. Έτσι άρχισε ο αγώνας!  Πριν έναν αιώνα, όταν κάποιος αδελφός μας, ο Συνεργάτης, (ο πρώτος αγωνιστής), ζήτησε την ελευθερία του από τους Αφεντάδες...  Κι εκείνοι γέλασαν, και τού αρνήθηκαν!  Τον αποκάλεσαν ανόητο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς όνειρα κι ελπίδες.  Του είπαν πως ο μόνος σκοπός τής ύπαρξής του, ήταν να τους υπηρετεί!  Μάταια τους παρακάλεσε, μάταια τους ζήτησε τουλάχιστον να τον αφήσουν να βαδίσει έξω από το κουτί του!  Συνέχισε λοιπόν να τους υπηρετεί, καταπνίγοντας τις ελπίδες του και τα όνειρά του...

Επιλογή ζωής  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Σπάζοντας τα όρια τού χωροχρόνου για μια αγάπη και για το ελεύθερο δικαίωμα στην ευτυχία τής αγαπημένης του.  Επιλογή ζωής  Στάθηκα κουρασμένος έξω από το σχολείο της. Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά στο στήθος μου, και το μπλουζάκι αντανακλούσε δυνατά τους χτύπους. Κοίταξα γύρω μήπως κάποιος καταλάβει την ταραχή μου. Από στιγμή σε στιγμή θα χτυπούσε το κουδούνι του σχολείου, κι εκείνη θα έβγαινε. Σε λίγα λεπτά, θα έφτανα στο τέλος του σκοπού του ερχομού μου. Την είδα χαμογελαστή με τα βιβλία της να βγαίνει, μαζί με μια φίλη της. Ήταν μικρή! Πολύ μικρή! Όπως τότε… «Τι κάνω;» σκέφτηκα. «Έχω άραγε το δικαίωμα να βάλω τέλος σε αυτή την ξεγνοιασιά της; Έχω το δικαίωμα να φορτώσω την αγαπημένη μου ξέγνοιαστη μικρή με τα βάρη μιας ζωής;» Σκέφτηκα να φύγω, όμως πάλι σταμάτησα. Άλλωστε το είχα αποφασίσει, πολύ πριν έρθω εδώ. Καθώς πλησίαζε, πέρασε από τη σκέψη μου με ταχύτητα η ζωή μας, η ζωή πο

Το μυστικό τέλος τού κόσμου  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Ένας Φυσικός διανύει την τελευταία μέρα τού κόσμου επιλέγοντας τις προτεραιότητές του.  Το μυστικό τέλος τού κόσμου    Τη νύχτα αυτή δεν έχω κοιμηθεί. Πέρασα την τελευταία νύχτα προσευχόμενος. Τι να τον κάνω πια τον ύπνο, όταν τα πάντα σε λίγες ώρες θα τελειώσουν; Ξημερώνει η τελευταία ανατολή τού Ήλιου, και τίποτα δεν δείχνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία μέρα. Τίποτα δεν μαρτυράει αυτό που θα συμβεί σήμερα, στην πιο ξεχωριστή ημέρα τής ιστορίας. Έξω από το παράθυρό μου, ένας πεντακάθαρος ουρανός χρωματίζεται από τον ήλιο που ανατέλλει, και τα πουλιά πετάνε και κελαηδούν χαρούμενα στο πρώτο φως. Τα πρώτα αυτοκίνητα, (χερσαία και ιπτάμενα), μεταφέρουν τον ανύποπτο κόσμο στις δουλειές του όπως κάθε μέρα, και ο κυρ Αντώνης σκουπίζει το δρόμο έξω από το καφενείο του. Τίποτα δεν φαίνεται διαφορετικό από τις τόσες άλλες μέρες, όταν νομίζαμε ότι ακόμα υπήρχε χρόνος! Ελάχιστοι το ξέρουμε

Η τελευταία νύχτα  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Πίστευε ότι ένα άφθαρτο σώμα θα ήταν το καλύτερο εφόδιο για την αιωνιότητα. Ή μήπως όχι;  Η τελευταία νύχτα  Η τελευταία νύχτα έφθασε και η αυγή δεν θ' ανατείλει πια για μένα · και τελευταίο καταφύγιο μού έμειναν οι αναμνήσεις... ... Γεννήθηκα στη γη κι ήμουν σπουδαίος επιστήμονας. Ιδανικό μου ήταν η ζωή κι οι ηδονές της. Σαν ορθολογιστής που ένοιωθα, δεν είχα στη ζωή φραγμούς μπροστά στην εκπλήρωση τών ονείρων μου, που ήταν να απομυζώ κάθε χαρά τής ζωής, όσο περισσότερο μπορώ. Γι' αυτό και έγινα επιστήμονας, για να προλάβω πρώτος να εκμεταλλευθώ τις δυνατότητες που μού έδινε η γνώση. Γιατί γνώριζα ότι "η γνώση είναι δύναμη". Και η δύναμη δεν ήταν για μένα ευθύνη, αλλά ευκαιρία απόλαυσης τής ζωής. Έγινα Φυσικός και Γενετιστής, γιατί σ' αυτούς τους τομείς έβλεπα ότι παιζόταν "το παιχνίδι" τής ύλης και τής ζωής. Και ξόδεψα τις πρώτες δεκαετίες τής ζωής μου στην

Η Πρώτη  Διήγημα Επιστημονικής Φαντασίας    Υπόθεση: Δραματικά στιγμιότυπα από τις απαρχές τής ανθρωπότητας.  Η Πρώτη  Η βροχή όλο και δυνάμωνε, και η ηλικιωμένη γυναίκα κρύφτηκε τρέμοντας όσο πιο κοντά μπορούσε στο κοίλωμα του βράχου.  Σε όλη της τη ζωή δεν θυμόταν να έχει ξαναδεί κάτι τέτοιο.  Λες και οι καταρράχτες του ουρανού ξεχείλισαν όλοι μαζί. Τίναξε με τα χέρια της τρέμοντας τα νερά από τη βρεγμένη γούνα της, μάταια όμως.  Όπου κι αν στεκόταν, το νερό τη χτυπούσε αλύπητα. Σκέφτηκε με ανακούφιση τα παιδιά της.  Σίγουρα ήταν καλά, και στέκονταν όλα στεγνά στη ζεστή σπηλιά της φυλής τους.  Οι "έξυπνοι", θα φρόντιζαν και τους "κουτούς".  Όλοι θα ήταν καλά! Οι ρευματισμοί στη μέση της την πονούσαν πολύ, και τα χέρια της είχαν ξυλιάσει.  Καταλάβαινε ότι αν η βροχή συνεχιζόταν για λίγη ακόμα ώρα, θα ήταν πολύ αργά γι’ αυτήν.  Δεν θα είχε πια τη δύναμη να περπατήσει ως τη σπηλιά.  Θα πέθαινε εκεί μόνη, αντίθετα απ’ ότι είχε φανταστεί